Desperata ( AominexKagami)

Na początek pragnę powiedzieć, że kosztowało mnie to wysiłek i poświęcenie... 

*Płaczę z Kise i Himuro w kącie jedząc czekoladę... ~Spokojnie chłopcy, naprawię to..~*

Ale dałam radę, więc w geście pocieszenia proszę o komentarz ;__________: 

Chociaż tyle od życia żądam.

Mój problem z tym pairingiem polega na tym, że ja nie wyobrażam sobie łączyć Aomine i Kise z nikim innym poza sobą nawzajem... 

ALE TO NIE OZNACZA, ŻE TEGO NIE NAPISZĘ. 

Także, zamówienia przyjmę jak najbardziej, ale sobie troszkę pojęczę i popłaczę podczas pisania.... Jakoś się trzeba wyładować xD 

To zapraszam, na tą jakżeby wciągającą lekturę :3

*Podaje Kise chusteczkę*

   Dochodziła godzina 11.00. Obecnie trwał środek tygodnia, a co za tym idzie szkoła.

  Pilny jak dotąd uczeń, Kagami Taiga, jakby nazbyt zajęty wypatrywaniem przez okno wszystkiego, co tylko nie ma związku z tym, co robi na lekcji, pomrukiwał co jakiś czas przeciągle, bądź przekręcał się na drugi bok ławki.
   Nie to, że się nie wyspał, spędzając większość czasu na boisku, tym samym całkowicie ignorując potrzebę snu. Ani nawet nie to, że stres przed nadchodzącym meczem obłąkał go do tego stopnia, że nie jest w stanie porządnie się wyspać.

   Czuł, że jego myśli odlatują niekoniecznie tam gdzie potrzeba. W kierunku pewnego zapyziałego osobnika, którym był Aomine Daiki.

   Może uznałby się za głupiego, darząc go tak wielką uwagą, jednak jak na złość jego postać wciąż tkwiła mu głowie, odtrącając wszystko, co nie było z nim choć odrobinę powiązane.

Czy było w tym coś nadzwyczajnego? W pewnym sensie tak, w końcu myślenie o kimś w równie wysokim stopniu, do czegoś zobowiązuje, albo podchodzi pod obsesje, a tego z kolei się obawiał. 
  Gdyby nawet zdobył się na odwagę, aby wyznać mu to, co czuję, nie miał pewności czy Aomine dobrze to przyjmie. Albo czy w ogóle będzie miał odwagę mu to wyznać. Chociaż jeśli tego nie zrobi, prędzej czy później zostanie pożarty przez własne myśli i skryte pragnienia, a to byłoby chyba gorszę.

- Kagami Taiga.- Z przemyśleń wyrwał go gwałtowny głos nauczyciela, doprawiony znaczącym kopnięciem w krzesło.    Zapewne przez Kuroko, który co jakiś czas czuł się odpowiedzialny za wybudzanie go z odrętwienia. Oczywiście, jeśli sam nie przysypiał.

- T-tak...?- Z niemal nieprzytomnym spojrzeniem rozejrzał się po klasie, zdając sobie sprawę, że nie jest tym jedynym nic nierobiącym.

- Zadałem Ci pytanie, zatem oczekuje odpowiedzi. Chyba, że coś, o czym tak zacięcie myślisz od początku tygodnia, odpowie za ciebie.- Profesor poprawił z oburzeniem okulary, wielce urażony, choć pogodzony z faktem, że otrzymanie odpowiedzi od rozkojarzonego ucznia jest niemal niewykonalne.

  Wątpię czy obiekt mojej zamuły byłby w stanie odpowiedzieć…- Pomyślał Kagami wracając do prowadzenia jakoby aktywnego trybu życia. Jego brak pomysłu był w tej chwili największym problemem. Nie wiedział, co zrobić, lecz chyba znalazłby się ktoś, kto być może byłby w stanie mu pomóc.

   Nim ktoś zdążył zauważyć, zadzwonił dzwonek ogłaszając spracowanym uczniom przerwę.

- Chciałeś się spotkać Kagami-kun.- Drobny niebieskooki chłopak niezauważalnie przemknął korytarzem napotykając zniecierpliwione spojrzenie.  

- Sprawa jest dość poważna…- Burknął po chwili drapiąc się po karku.- Chodźmy na zewnątrz.- Szum i harmider spowodowany dość obfitym ruchem na korytarzu, nie był w stanie przeszkodzić mu w zasięgnięciu życiowej rady. W końcu Kuroko powinien to i owo wiedzieć..

  Dwójka przyjaciół po chwili znalazła się w zacisznym miejscu na zewnątrz budynku, poza zasięgiem ciekawskich uszu.

- Chodzi o to, że…- Cisza jak między nimi nastała, została przerwana przez przyciszony ton głosu czerwonowłosego. Czuł się głupio, bardzo głupio. Bał się powiedzieć o tym Kuroko, a co dopiero Aomine.

- Z mostu.- Niebieskie tęczówki niemal wypalały w nim dziurę, słysząc niezdarnie wypowiadane słowa i widoczne zawstydzenie.

- Bo zakochałem się w Aomine! Zadowolony?!

- Wniebowzięty.- Rzekł z kamienną twarzą, wypatrując złośliwie rumieniec na policzkach kolegi.

- Wiesz Kuroko, z ciebie to menda jak ich mało…

- Nie zaprzeczę.

- Chodzenie z Akashim powoli zaczyna ci się udzielać…- Wywrócił z przekąsem oczami.- To jak? Gdzie trzymacie zwłoki? Szafa, zamrażalnik?

- Akashi prosił, aby zakopywać w ogródku, bo później nie może doprać dywanu.- Kącik ust Kuroko, uniósł się nieznacznie.   

- A tak na poważnie…- Kagami załamał nieznacznie ręce.- Co ja mam zrobić? Przyjść do jego domu, stanąć pod oknem i wyrecytować Szekspira? Nie rozśmieszaj mnie Kuroko..

- Wybacz, ale ja tego nie zaproponowałem.

- Bo ty to się tak przydajesz… Pomógłbyś przyjacielowi…- Rezygnacja i załamanie powoli zaczęły dawać mu się we znaki. Kuroko albo uważał, że żartuje, albo po prostu postanowił przybrać wcielenie małej mendy i udać, że nie ma o niczym pojęcia. Ale on chodzi z Akashim do cholery! Powinien mieć jakąś nieograniczoną wiedzę, a w tym momencie po prostu leci se w kulki.

- Kagami-kun. Mam pomysł.

- No słucham cię,.. Słucham…

- Nie jestem w stanie ci pomóc, ale znam kogoś, kto zrobi to z przyjemnością.

- No to się cieszę. Więc rób, co należy..

- Okey- Kuroko sięgnął po telefon przeszukując książkę telefoniczną.- Już dzwonie po Momoi.

- Co zrobisz?!- W ułamku sekundy komórka zmieniła właściciela, omal nie lądując na ziemi.

- Przecież mówiłem…

- Nie prosiłem cię o podejmowanie tak radykalnych kroków!

- Więc, co planujesz?- Zdecydowanie zaciekawiony ton głosu zawodnika widmo powoli doprowadzał koszykarza do szału.

- Jeszcze nie wiem.

- Jeśli nie masz odwagi mu tego powiedzieć, zawsze możesz napisać list.- Tetsuya mruknął porozumiewawczo.- Musze się zbierać Kagami-kun. Mam coś do załatwienia. Życzę powodzenia.

-Tsaa…dzięki…- Odburknął w podzięce, idąc w kierunku wyjścia.

  List? Nie głupie, w końcu zawszę lepsze to, niż zawracanie sobie głowy niepotrzebnym monologiem, i zawszę jest to mniejsza szansa na zrobienie z siebie debila w oczach Aomine. Pozostaje tylko jeden szczegół. Jak ten list napisać…?

 - Niech cię szlak jasny trafi Kuroko…- Kagami warknął stojąc odrętwiały pod pokojem trenera w szkole Akashiego. Z tego co wiedział, ta mała menda zostaje tu po zajęciach, aby powypełniać papiery, dlatego też postanowił pofatygować się aż tutaj. Miał tylko nadzieję, że go zastanie, w końcu sam raczej tego listu nie napisze, a Kuroko zdawał się być zbyt zajęty by poświęcić mu odrobinę czasu.

  Pełny wątpliwości zapukał w drzwi, powoli odchylając klamkę do dołu.

Widok, jaki zastał w środku niespecjalnie go ździwił. Kapitan siedział przy biurku ubrany w zwykłą szarą koszulę i luźny krawat. Widząc swojego gościa na chwilę zaprzestał pisania po stercie arkuszy.

- Kogo my tu mamy… Kagami, co Cię do mnie sprowadza? Mimo iż jestem w stanie przewidzieć wiele, w zupełności nie dotyczy to twojej wizyty u mnie.- Odparł spokojnie, opierając się o krzesło, a jego oczy wciąż zwrócone były na zdezorientowanego chłopaka.

- Chciałbym Cię o coś prosić.- Niemal wyszeptał, widząc jak kąciki ust rozmówcy wykrzywiają się w delikatnym uśmieszku.

- Prośba? Ojej, czuję się zaszczycony, że jesteś aż tak zdesperowany. No wiec?

- Pomóż mi napisać list.

- List? Myślałem, że uczą tego w podstawówce. Ach te życiowe pomyłki…

- Nie o to chodzi! Miłosny! List miłosny…

- Ooo…a to już co innego.- Na jego usta niepostrzeżenie wdarł się nieco szerszy uśmiech, a w oczach zabłysło coś na wzór iskierek.- Słucham zatem… Do kogo?

- Do Aomine, ale to nie powinno cię jakoś specjalnie interesować.- Warknął cicho, po tym jak lekki chichot kapitana zaczął rzucać się w oczy. W ogóle to, od kiedy jemu tak wesoło…?

- Pomogę ci.- Uśmiechnął się znacznie szerzej niż ustawa przewiduje i sięgnął po białą kartkę, wraz z ozdobnym długopisem, po czym podał czerwonemu do granic możliwości rozmówcy.- Ja będę ci dyktował a ty pisz.
- Ja-Jasne…

    Kagami sięgnął po podarunek wprawiając w ruch długopis, Akashi zaś pełen tajemniczego entuzjazmu zaczął przemieszczać się po pokoju nieco tanecznym krokiem.

   Odchrząknął cicho powoli dyktując.

- Drogi Aomine, to ja twój kochanek… Ty, jako mój wybranek bądźże spleciony uczuciem, mym, niczym wiosenny wianek…- Uśmiech na twarzy Akashiego został zastąpiony czymś na rodzaj teatralnej mimiki. Z płynnością przechadzał się po pokoju jakby recytując to, co właśnie dyktował i z uczuciem gestykulując, między piruetami.- Ma miłość jest wielka…Niczym twa udręka… Bądźże związany w sidła mej miłości, co serce twe w mej duszy ugości… Ja, jako twój kochanek, będę twym wybawcą w każdy poranek…

- Plis…skończ!

- Zepsułeś mi koncepcję…

- Jakbym chciał to tak napisać, to równie dobrze mógłbym po Szekspira sięgnąć.

- Czuję się doceniony.- Ukłonił się teatralnie wracając na swoje miejsce za blatem biurka.

- Wybacz, ale podziękuje za twą niezastąpioną pomoc.- Podźwignął się z fotela mocno poirytowany, idąc w kierunku drzwi. Być może znajdzie się ktoś, kto będzie w stanie mu pomóc, nie robiąc przy tym cyrku na kółkach. Chociaż mógł się tego spodziewać.

- Midorima! Musisz mi pomóc.- A oto i ostatnia deska ratunku.

Ku radości, wychodząc ze szkoły Kagami spotkał go na ulicy, co uznał ze przebłysk szczęścia. Chyba po raz pierwszy tak się cieszył na jego widok.

- Kagami baka? Od kiedy prosisz mnie o pomoc? Wybacz, ale nie mam czasu…

- Ale to ważne…!

- Też mam coś ważnego do zrobienia.- Prychnął poprawiając okulary.- Może kiedy indziej, tym czasem nie zawracaj mi dziś głowy, jeśli możesz.

- Tsa…jasne...- Odburknął tylko, widząc jak zielonowłosy zmierza w swoją stronę, pozostawiając go całkowicie samego i zdezorientowanego. Może faktycznie powinien napisać to, co dyktował mu Akashi… Życie było by wtedy prostsze, choć spędziłby je, jako pośmiewisko tygodnia na łasce małego diabła.

- Nie! Aż tak zdesperowany nie jestem!- Krzyknął robiąc efektywnego faceplama, tym samym przyciągając zaciekawione spojrzenia przechodniów. Jakoś za specjalnie się tym nie przejął, w końcu zdążył zrobić z siebie dziś już wystarczającego klauna.- Gorzej być nie może…

- Kagami…

  Chłopak odwrócił się, napotykając nikogo innego jak Momoi. Nie wiedział jak długo stała tuż za jego plecami, lecz w tym momencie nawet się cieszył, co było nieco szokujące.

- Co ty tu robisz?

- Kuroko mi powiedział…- Odparła nieco przyciszonym głosem, zgryzając dolną wargę.

- Zabije mendę przy najbliższej okazji…

- Wiesz Kagami, myślę, że powinieneś mu to po prostu powiedzieć. Aomine może jest, jaki jest, ale myślę też, że cię wysłucha…

- Coś w to wątpię- Podrapał się zrezygnowany po karku wracając myślami do Aomine.

- Uwierz mi, w końcu jakby nie patrzyć znam go od dziecka.- Uśmiechnęła się lekko dając do zrozumienia, że warto spróbować i tym samym nadając całej tej beznadziejnej sytuacji światełko nadziei, które było czymś więcej niż tylko nikłą niespełnioną szansą. To, czego bał się na początku zaczynało nabierać kolorów, a strach powoli ustępował zupełnie innemu uczuciu, którym z całej siły chciał się podzielić z nikim innym jak z Aomine.- Dasz radę.

- Dziękuję, życz mi powodzenia.- Może zwariował, a może nie, ale nie przekona się póki nie spróbuje. W dodatku nic innego mu nie pozostało.

   Następne godziny mijały w czymś na rodzaj strachu i podekscytowania. Obłok wątpliwości zataczał w jego głowię wielkie koło, ujawniając coraz większe zniecierpliwienie. Jeszcze trochę i wyzna mu, co tak naprawdę czuję. Może popełni błąd, ale nie będzie w stanie stwierdzić czy tak się stało, jeśli tego nie zrobi. Najwyżej będzie miała życiową nauczkę.

  Wchodził właśnie na dach budynku, gdzie w najlepsze leżał jego obiekt westchnień.

- Ech.. Raz kozie śmierć.- Skierował się w jego kierunku wolnym krokiem, przeciążony przez wątpliwości, a mimo tego nieugięty.    Napotkał wzrokiem chłopaka, leżącego w najlepsze na dachu budynku i po raz kolejny poczuł ukucie wątpliwości.

- Aomine, chciałem z tobą pogadać…- Z bijącym sercem patrzył jak niebiesko włosy chłopak wstał bez słowa i skierował się w jego kierunku.

  Serce Kagamiego znacznie przyśpieszyło, a obraz jakby zawirował na myśl o tym, czego musi się podjąć. Może nie powinien słuchać Momoi, może powinien zostawić sprawę, może powinien wysłać ten pieprzony list i liczyć na cud…, ale w tym momencie nie miał wyjścia. Musiał zebrać się na odwagę i zrobić to, czego nie chciał. Zaryzykować…

- Chciałem ci powiedzieć, że…

  Nie zdążył dokończyć, ponieważ jego serce na moment stanęło, a myśli zaczęły kotłować się w rozmyte obrazy.

  Nieoczekiwanie niemal krzyknął ze zdumienia, gdy poczuł na swoich ustach wargi chłopaka i jego ręce, które w tym momencie obejmowały jego twarz. Skąd wiedział? Jak to możliwe?    Przysiągłby, że cała ta sytuacja nie miała prawa dziać się realnie, jednak fakty były niezaprzeczalne. Wilgotne usta, które przyprawiały go o lekkie mrowienie, zawtórowały wraz z falą gorąca, jako dowód na to, co się działo.

 Aomine wycofał się powoli, stykając czoło Kagamiego wraz z jego własnym.

- Ale…- Ponownie czerwony do granic możliwości zawodnik Seirin, nie był w stanie wydusić nic więcej..

- Podziękuj Kuroko…- Aomine uśmiechnął się lekko, w duszy prosząc żeby Kuroko zdążył się dobrze ukryć… Przynajmniej na jakiś czas.